Είμαστε ένας λαός που πολλά έχει στερηθεί, από την δυνατότητα επιβίωσης έως και την ελευθερία του. Περάσαμε εμφυλίους, βαλκανικούς και παγκοσμίους πολέμους, αλλά καταφέραμε ακόμα να διατηρήσουμε την ελληνική καταγωγή μας. Έχουμε αρκετούς επίμονους εχθρούς, αλλά και πολλούς ένθερμους φίλους. Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα, αλλά δεν την υποστηρίζουμε. Μας αρέσει να ακούμε ευχάριστα για εμάς και να μιλάμε με στόμφο για την καταγωγή μας, αλλά δεν ενεργούμε για να έχουν βάση οι χαρωπές δηλώσεις. Ζούμε μόνοι μας, εμείς και οι πρόσκαιρες, αυστηρά προσωπικές ή και οικογενειακές ανάγκες μας, μακριά από κάθε άλλον γείτονα, που μπορεί να φαντάζει απειλητικός για ό,τι είμαστε και ό,τι κάνουμε. Και αυτό γιατί ο καθένας με τον δικό του τρόπο αντιβαίνουμε τους κανόνες λειτουργίας του συνόλου, δεν ανταποκρινόμαστε στις προϋποθέσεις λειτουργίας του, δεν πιστεύουμε στην δύναμη μιας ευημερούσας κοινωνίας. Έχει χαθεί η εμπιστοσύνη στο κράτος, αν ποτέ στο παρελθόν υπήρχε, έχει χαθεί η πίστη στην δικαιοσύνη, έχει αναχθεί σε ικανότητα η ατιμώρητη παραβατικότητα.

Τα τελευταία αρκετά χρόνια ζούσαμε με δανεικά, με επενδύσεις άλλων σε εμάς, με χρήματα που κάποια στιγμή έπρεπε να επιστρέψουμε. Και η στιγμή αυτή ήρθε. Τώρα τα ζητάνε πίσω. Για ποιον λόγο ειδικά τώρα εφαρμόζεται τόση μαζική πίεση να επιστραφούν τα δανεικά, όταν αποτελούν ένα ελάχιστο μέρος των παγκοσμίων επενδύσεων, είναι ένα θέμα που για πολλούς είναι ακατανόητο, για άλλους έχει χρηματοπιστωτικές βάσεις και για άλλους καταλήγει σε υπερπραγματικές θεωρήσεις.

Αρκετοί εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας για χρόνια απέφευγαν την άμεση και ειλικρινή ενημέρωση των πολιτών για τις τρέχουσες συνθήκες και υποχρεώσεις μας. Μιλούσαν για ευδαιμονία, για νέες παροχές, για ευκαιρίες και δυνατότητες, έδιναν ελπίδες και εμείς χαιρόμασταν και εφησυχάζουμε μια και όλα λειτουργούσαν υπέρ μας χωρίς να χρειάζεται εμείς κάτι να κάνουμε, κάτι να στερηθούμε, ενίοτε και χωρίς εμείς να εργαστούμε. Γίναμε καιροσκόποι και χάσαμε τον σκοπό, που δεν είναι άλλος από το να φροντίσουμε όχι μόνο να έχουμε εμείς μια καλή ζωή, αλλά και τα παιδιά μας.

Η απότομη, πληθωρική ενημέρωση των πολλών για την τρέχουσα κατάσταση γρήγορα απέκτησε στοιχεία τρομοκρατίας και προκάλεσε υποβολή φόβων και ανασφάλειας. Η νέα πολιτική σκηνή χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να πιέσει τον κόσμο, ώστε κάθε μέτρο να γίνει αποδεκτό, ως αναγκαίο και απαραίτητο. Οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποί μας πέρασαν στην άλλη πλευρά και από χαριτολογώντες έγιναν “χαρολογώντες”. Οι συνθήκες άλλαξαν και η ευμάρεια έφυγε ταξίδι εξωτερικού τουρισμού χωρίς εισιτήριο επιστροφής.

Οι ερωτήσεις που τριβελίζουν το μυαλό μου, όταν σκέφτομαι την Ελλάδα και τους Έλληνες, είναι οι ακόλουθες:

Τί άλλο πρέπει να συμβεί στον τόπο αυτό και στις ζωές μας για να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να αξιώσουμε μια καλύτερη ζωή για εμάς;

Πότε θα αντικαταστήσουμε την επανάσταση του καναπέ με την ενεργή διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για όλους μας;

Πότε θα καταλάβουμε ότι όλοι αυτοί που σήμερα κατηγορούμε, πολιτικοί, σύστημα, προύχοντες και αξιωματούχοι, όλοι βρίσκονται στην θέση τους επειδή εμείς τους βάλαμε ή τους το επιτρέπουμε;

Πότε θα αναλάβουμε την ευθύνη για όσα συμβαίνουν;

Πότε θα αντιληφθούμε ότι όλα όσα συμβαίνουν, δεν είναι σκευωρία έξωθεν οργανωμένη, αλλά αποτέλεσμα της νοοτροπίας μας;

Πότε θα είμαστε σε θέση να μπορούμε να ζητήσουμε από τα νιάτα της Ελλάδας, που εγκατέλειψαν τον τόπο αυτό προς αναζήτηση μιας ζωής, μιας καλύτερης ζωής οπουδήποτε μακριά από δω, να γυρίσουν και να προσφέρουν εδώ;

Πότε θα γίνουμε ένα συμπαγές έθνος με συνοχή, οργάνωση και ελπίδες;

Πότε θα καταλάβουμε ότι τίποτα δεν χαρίζεται και όλα διεκδικούνται;

Πότε θα δούμε το καλό μας και όχι το κακό των άλλων;

Πότε θα ανασάνουμε έχοντας κερδίσει τον αέρα μας και όχι από φιάλες οξυγόνου που μας παρέχονται από έξω;

Πότε θα μάθουμε να δίνουμε και θα ξεχάσουμε μόνο να ζητάμε;

Πότε θα ξυπνήσουμε, βρε αδερφέ;

Καλή ψήφο, λοιπόν, και κάλπικες ελπίδες..