Έχουμε και λέμε.

Η ερώτηση που δε με αφήνει ήσυχο είναι:
Γιατί έχουμε αφήσει, επιτρέψει ή δώσει σε κάποιους λίγους, μετρημένους και συγκεκριμένους ανθρώπους τόση πολλή δύναμη, που μπορούν εκούσια ή ακούσια, συνειδητοποιημένα ή ανεύθυνα να κάνουν κακό σε πολλούς από εμάς έως και σε όλους μας;

Γιατί ακόμα κι αυτήν την στιγμή να επιτρέπουμε να υπάρχουν ακόμα κάποιοι συγκεκριμένοι σε κάποιες συγκεκριμένες θέσεις με κάποιους συγκεκριμένους ρόλους που να έχουν την δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να επιδράσουν με όποιον τρόπο θέλουν στην ζωή μας, έως και να καταστρέψουν τις ζωές μας;

Πώς αφήσαμε να εξελιχθούν τα πράγματα, σε ποια ενδιάμεσα βήματα συναινέσαμε, ώστε σήμερα κάποιος με το πάτημα ενός κουμπιού, και σε άλλες περιπτώσεις επειδή δεν πάτησε κάποιο κουμπί, να μπορεί να καταστρέψει πολλούς, αν όχι όλους;

Γιατί κάποιοι ηγέτες κρατών, κάποιοι θεσοκράτορες να μπορούν να είναι σε θέση να μην εκτιμήσουν, να παίξουν, να περιπαίξουν, να αλλοιώσουν, μέχρι και να καταστρέψουν όλα όσα χιλιετίες τώρα προσπαθούν να φτιάξουν οι άνθρωποι;

Γιατί επιτρέπουμε τέτοιο ανεξέλεγκτο από εμάς απόλυτο συγκεντρωτισμό της εξουσίας;

Και γιατί δεν ελέγχεται ο φορέας μιας τόσο μεγάλης δύναμης;

Μας λένε ότι ζούμε σε δημοκρατία και μάλιστα σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Σε ποια δημοκρατία ζούμε, όταν δεν ακούγεται η φωνή μας; Η δημοκρατία, που πριν από αιώνες επαναστατικά πρότειναν κάποιοι παλιοί Έλληνες, χαρακτηριζόταν και βασιζόταν στο γεγονός ότι οι φωνές των πολιτών ακούγονταν.

Ποια φωνή ακούγεται σήμερα; Ό,τι κι αν πει κανείς, όσο κι αν φωνάξει, εμφανίζονται οι καλοθελητές να συγκαλύψουν την φωνή, να κουκουλώσουν την τοποθέτηση, να διαβάλλουν όποιον μιλάει, λες και έχει μεγαλύτερη σημασία το ποιος είναι αυτός που μιλάει από το τι αυτός λέει, να ανακατευθύνουν την κοινή γνώμη και να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις.

Λίγο το διαδίκτυο, λίγο τα κοινωνικά δίκτυα, λίγο τα ρεύματα απελευθέρωσης και ενημερότητας του κόσμου για τα πάντα, μήπως όλοι ζούμε ένα ζωτικό ψεύδος, μια ψευδαίσθηση έκφρασης και ελευθερίας, μια ελευθεριάζουσα ανελευθερία έκφρασης και συμμετοχής στα κοινά;

Κι αν είσαι από αυτούς τους λίγους που θέλουν να βρουν και να καταλάβουν το γιατί, απλά σκέψου ποιος επωφελείται από μια τέτοια κατάσταση και διαχείριση.

Αυτός, μάλλον δεν είσαι εσύ κι εγώ. Οι μόνοι που κερδίζουν από μια τέτοια άδικη και καταδικαστική για τους πολλούς ανισοκατανομή δύναμης και επιδραστικότητας είναι τα κέντρα εξουσίας, οικονομικά πρωτίστως, πολιτικά και κοινωνικά. Ήταν, είναι και θα είναι αυτοί οι λίγοι που και πολλά μπορούν και κάνουν για λίγους, και κυρίως για τους εαυτούς τους, και που λίγα κάνουν για τους πολλούς άλλους, πέρα από τους εαυτούς τους. Είναι αυτοί που σχεδόν πάντα είναι παρόντες, χειροκροτόντες και ιθύνοντες στη μοιρασιά κάθε πίτας, και σχεδόν πάντα απόντες στην απονομή κάθε ευθύνης.

Και ξέρεις κάτι; Το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι αυτοί οι λίγοι έτσι θέλουν κι έτσι κάνουν εκμεταλλευόμενοι ένα σύστημα, πολιτικό στις περισσότερες περιπτώσεις, που οι ίδιοι έφτιαξαν, για να εξυπηρετεί πρωταρχικά αυτούς τους ίδιους. Είναι πως αυτοί οι ίδιοι παρουσιάζουν ό,τι θέλουν, όπως θέλουν, όταν κι αν το θέλουν και απαιτούν από όλους τους άλλους απέναντι και γύρω τους να τους έχουν πείσει με αυτά που λένε.

Λες και κανένας άλλος πέρα από αυτούς δεν μπορεί να δει τι γίνεται, κανένας άλλος δε μπορεί να σκεφτεί και κανένας άλλος δε μπορεί να καταλάβει πως ο ίδιος δεν εξυπηρετείται από ένα τέτοιο σύστημα. Λες και όλοι οι άλλοι, πέρα από αυτούς, είναι άμυαλοι, ανόητοι ή και αφελείς.

Η αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν λειτουργεί. Και δεν λειτουργεί, γιατί και δημοκρατία δεν έχουμε και αντιπροσώπευση δεν έχουμε. Πότε ακούστηκε τελευταία φορά η γνώμη σου; Πότε ήταν η τελευταία φορά που επέδρασες στις όποιες αποφάσεις ή εξελίξεις;

Η δημοκρατία δεν είναι το πολιτειακό σύστημα, που το θυμόμαστε μια φορά στα 4 χρόνια, γιατί μας βομβαρδίζουν με τις όποιες “αμείλικτες” συνέπειες του νόμου αν δεν ανταποκριθούμε στο “υποχρεωτικό” δικαίωμα της ψήφου.

Ας μην ξεχνάμε, ότι αν οι περισσότεροι δεν συναινέσουν στο να ψηφίσουν, το αποτέλεσμα των εκλογών μπορεί να θεωρηθεί έως και άκυρο. Και σε μια τέτοια περίπτωση, ποιος θα χάσει την πίτα; Εγώ κι εσύ ή αυτοί οι λίγοι, οι γνωστοί και οι αυτοεκλεκτοί;

Αυτά για τώρα και για σήμερα. Δεν περιμένω να αλλάξει κάτι τώρα με αυτά που έγραψα, αν και δεν θα πάψω να ελπίζω. Εξάλλου, δεν τα έγραψα, για να αλλάξει κάτι τώρα. Τα έγραψα, γιατί ήθελα να μπορώ να πω σε μένα ότι κάτι ήθελα και κάτι προσπάθησα κι εγώ να πω.

Περιμένω τα σχόλιά σου.
Έτσι για να γνωριστούμε και να δούμε ποιος είναι ποιος.

#EvanCat #EvanArticles #Katsioulis #Democracy #Politics #ClaimYourLife

Read this article in English